Η Ρευστή Σκηνογραφία

Αποτελεί βάση για νέες, καινοτόμες μορφές event και θεαμάτων.
———


Υπηρετεί τις συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες της ψηφιακής μας εποχής.
———


Καθιστά δυνατή τη δημιουργία υβριδικών «συνολικών έργων τέχνης», βασιζόμενη στην αιχμή των τεχνολογικών επιτευγμάτων του 21ου αιώνα.


——— ≈ ———

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» απο­τε­λεί ένα υβρι­δι­κό «μέ­σο» που ενώ­νει όλα τα στοι­χεία που συν­δη­μιουρ­γούν μία πα­ρά­στα­ση. Αυ­τά τα στοι­χεία μπο­ρούν να εί­ναι ο κι­νη­μα­το­γρά­φος, το θέ­α­τρο, ο χο­ρός, η μου­σι­κή, ο ήχος, ο φω­τι­σμός, η θε­α­τρι­κή σκη­νή, το design, η αρ­χι­τε­κτο­νι­κή, η ψη­φια­κή τέ­χνη, το gaming, η Augmented Reality τε­χνο­λο­γία και όχι μό­νο.

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» απο­τε­λεί ένα διαρ­κώς με­τα­βαλ­λό­με­νο «μέ­σο» που αλ­λά­ζει ακα­τά­παυ­στα τον ρό­λο του.

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» απο­τε­λεί μία «κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία» που έχει σχε­δια­στεί λε­πτο­με­ρώς από το πρώ­το μέ­χρι και το τε­λευ­ταίο δευ­τε­ρό­λε­πτο του event ή του θε­ά­μα­τος.

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» δεν πε­ριο­ρί­ζε­ται μό­νο στην πλά­τη του σκη­νι­κού, αλ­λά επε­κτεί­νε­ται και σε ολό­κλη­ρη τη σκη­νή (στο δά­πε­δο, την ορο­φή και τους πλαϊ­νούς τοί­χους), ή ακό­μα και ― ανά­λο­γα με το σε­νά­ριο ― στον χώ­ρο των θε­α­τών.

Με τη «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» δη­μιουρ­γεί­ται ένας υβρι­δι­κός «βιω­μα­τι­κός χώ­ρος», στον οποίο μπο­ρεί να λά­βει χώ­ρα μία νέα «οσμω­τι­κή» μορ­φή πα­ρά­στα­σης με τις τε­χνι­κές-ψη­φια­κές δυ­να­τό­τη­τες του 21ου αιώ­να («υβρι­δι­κό» εδώ ση­μαί­νει την πά­ντο­τε άρ­ρη­κτη σύν­δε­ση με­τα­ξύ της κι­νη­μα­το­γρα­φι­κο-οπτι­κής δρά­σης και της φυ­σι­κής δρά­σης).

——— ≈ ———

Το Liquid Staging υπερ­βαί­νει πλή­ρως τα όρια με­τα­ξύ «σκη­νής» και «ται­νί­ας».

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» ανοί­γει νέ­ες πο­λυ­ε­πί­πε­δες δυ­να­τό­τη­τες χρή­σης του μέ­σου του κι­νη­μα­το­γρά­φου και φέρ­νει έναν νέο τρό­πο πα­ρα­γω­γής θε­α­μά­των. Με τον όρο «θέ­α­μα» εδώ εν­νο­ού­νται όλες οι πι­θα­νές μορ­φές «πα­ρά­στα­σης» (π.χ. event, όπε­ρα, μπα­λέ­το, μιού­ζι­καλ, συ­ναυ­λία, θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση, περ­φόρ­μανς, έκ­θε­ση, ομι­λία, επί­δει­ξη μό­δας, πα­ρου­σί­α­ση προ­ϊ­ό­ντων, κτλ).

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» ανοί­γει νέ­ες προ­ο­πτι­κές, εκ των οποί­ων οι πα­ρα­κά­τω εί­ναι οι πλέ­ον κα­θο­ρι­στι­κές:

——— Η ανά πά­σα στιγ­μή με­τα­βαλ­λό­με­νη «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία» μπο­ρεί, ακο­λου­θώ­ντας τη δρα­μα­τουρ­γία του εκά­στο­τε θε­ά­μα­τος, να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί εί­τε ανε­ξάρ­τη­τα, εί­τε συγ­χρο­νι­σμέ­να, στα­τι­κά ή/και κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά ή/και εν­σω­μα­τω­μέ­να ή/και δια­δρα­στι­κά.

——— Η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή ψευ­δαί­σθη­ση υπο­κα­θι­στά ξα­νά και ξα­νά τη θε­α­τρι­κή ψευ­δαί­σθη­ση (ανά­λο­γα με τις απαι­τή­σεις του σε­να­ρί­ου), ώστε στο τέ­λος να εξα­φα­νι­στεί, ώσπου να επα­νέλ­θει στο προ­σκή­νιο ―πρό­κει­ται για μία εξε­λισ­σό­με­νη, ορ­γα­νι­κή δια­δι­κα­σία κα­θό­λη τη διάρ­κεια του θε­ά­μα­τος. Με αυ­τόν τον τό­πο το «σκη­νι­κό» με­τα­τρέ­πε­ται στα­δια­κά σε «κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή ται­νία» κι η «ται­νία» ξα­νά σε «σκη­νι­κό».

——— Οι ηθο­ποιοί επί σκη­νής γί­νο­νται ξα­νά και ξα­νά πρω­τα­γω­νι­στές μιας «κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής πλο­κής». Κα­τά τη διάρ­κεια του θε­ά­μα­τος δρουν τό­σο ως ηθο­ποιοί μιας θε­α­τρι­κής πα­ρά­στα­σης όσο και μιας κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής ται­νί­ας, και λει­τουρ­γούν ως το συν­δε­τι­κό στοι­χείο σε αυ­τόν τον νέο, βιω­μα­τι­κό χώ­ρο της ρευ­στής σκη­νο­γρα­φί­ας.

——— ≈ ———

Το μέ­σο της κι­νη­μα­το­γρα­φι­κής ται­νί­ας (φιλμ) ― πρό­κει­ται για το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο μέ­σο της ρευ­στής σκη­νο­γρα­φί­ας, ως προς τη λει­τουρ­γία του ― μπο­ρεί να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί με του­λά­χι­στον τέσ­σε­ρις τρό­πους:

1) ως με­γά­λος αφη­γη­μα­τι­κός «κι­νη­μα­το­γρά­φος» (π.χ. με­μο­νω­μέ­νες σε­κάνς, με­τα­βά­σεις σκη­νών).

2) ως εν­σω­μα­τω­μέ­νη «κι­νού­με­νη σκη­νο­γρα­φία» (με με­τα­βαλ­λό­με­νη δυ­να­μι­κή, αφη­γη­μα­τι­κή φόρ­μα, αι­σθη­τι­κή, κτλ, σε συ­νάρ­τη­ση με το σε­νά­ριο και τη μου­σι­κή).

3) ως μέ­σο που αλ­λη­λε­πι­δρά με τους ερ­μη­νευ­τές ή με τα δια­φο­ρε­τι­κά στοι­χεία του σκη­νι­κού και της σκη­νής (εφέ χαρ­το­γρά­φη­σης, κτλ)

4) ως μέ­σο που έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­μπε­ρι­λά­βει τον χώ­ρο των θε­α­τών στην πα­ρά­στα­ση.

Η «ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία της ται­νί­ας», που από την πρώ­τη μέ­χρι και την τε­λευ­ταία στιγ­μή αλ­λη­λε­πι­δρά με τη μου­σι­κή, το φως, την κί­νη­ση, το κεί­με­νο, τα σκη­νι­κά και τα κο­στού­μια, χρειά­ζε­ται εντε­λώς νέ­ες προ­σεγ­γί­σεις, ώστε να μπο­ρέ­σει να «λει­τουρ­γή­σει», αλ­λά και για να μπο­ρέ­σει να αξιο­ποι­ή­σει τις δυ­να­τό­τη­τες συ­ναι­σθη­μα­τι­κής επί­δρα­σης που προ­σφέ­ρει ο «κι­νη­μα­το­γρά­φος» στη σκη­νι­κή δρά­ση.
Η ιδέα της «χω­ρο­ποί­η­σης της ται­νί­ας» οδη­γεί ανα­γκα­στι­κά σε έναν ανα­προσ­διο­ρι­σμό του ρό­λου των πα­ρα­κά­τω δη­μιουρ­γι­κών επαγ­γελ­μά­των:

 ——— Συγ­γρα­φέ­ας:

πρέ­πει να μπο­ρεί να συν­δυά­ζει σε ένα πρό­σω­πο τις ιδιό­τη­τες του σε­να­ριο­γρά­φου, του θε­α­τρι­κού συγ­γρα­φέα, του δρα­μα­τουρ­γού και του χο­ρο­γρά­φου.

——— Σκη­νο­θέ­της:
πρέ­πει να κα­τέ­χει τα μυ­στι­κά της σκη­νο­θε­σί­ας όχι μό­νο του θε­ά­τρου, αλ­λά και του θε­ά­μα­τος, του χο­ρού, του gaming και του κι­νη­μα­το­γρά­φου.

——— Σκη­νο­γρά­φος:
οφεί­λει να εί­ναι ταυ­τό­χρο­να σκη­νο­θέ­της, art director και σχε­δια­στής κι­νού­με­νων γρα­φι­κών.

——— Projection artist και σχε­δια­στής φω­τι­σμού:
δύο δια­φο­ρε­τι­κοί ρό­λοι που συγ­χω­νεύ­ο­νται σε αυ­τόν του Liquid-Stage-Designer

Μέ­σω της αι­σθη­τι­κής του Liquid Staging επο­μέ­νως αλ­λά­ζει τό­σο το εύ­ρος των κα­θη­κό­ντων όσο και η με­θο­δο­λο­γία της ερ­γα­σί­ας στους το­μείς του σχε­δια­σμού κο­στου­μιών, της πα­ρα­γω­γής/σύν­θε­σης ήχου και μου­σι­κής, κα­θώς και στην ανά­πτυ­ξη και δη­μιουρ­γία σκη­νι­κών.

Το Liquid Staging απο­τε­λεί μία νέα πρό­κλη­ση για τους επαγ­γελ­μα­τί­ες του θε­ά­μα­τος.

——— ≈ ———

Η ρευ­στή σκη­νο­γρα­φία ση­μα­το­δο­τεί μία νέα φι­λο­σο­φία των events και των θε­α­μά­των.

© Αστέρης Κούτουλας, 2010/2016 | Asteris Kutulas

Translation/Μετάφραση: Πάρις Κωνσταντινίδης

Many thanks to Ina Kutulas & Achilleas Gatsopoulos for their #liquidstaging contribution